พืชไม่ได้ทำดอกไม้เพียงเพื่อให้ฉันมีความสุข
และไม่ทำน้ำหวานเพื่อเลี้ยงผึ้ง สล็อตฝากถอนไม่มีขั้นต่ำ นกฮัมมิ่งเบิร์ด และแมลงผสมเกสร อื่น ๆ ดอกไม้ที่เติมน้ำหวานเหล่านั้นอยู่ที่นั่นเพื่อล่อสายพันธุ์ในที่ที่พวกเขาจะหยิบละอองเกสรของพืชและขนส่งไปยังดอกไม้อื่นเพื่อให้พืชสามารถขยายพันธุ์ได้
แต่มีบางคนที่สนใจในข้อตกลงนี้ — โจรน้ำหวาน สิ่งเหล่านี้คือสิ่งมีชีวิต ซึ่งมักจะเป็นนกหรือแมลง ที่กินน้ำหวานโดยไม่เก็บละอองเกสร บ่อยครั้งโดยการเจาะเข้าไปในดอกไม้จากฐานของมัน การขโมยน้ำหวานมักจะไม่ดีสำหรับพืชเพราะโจรมักจะสร้างความเสียหายให้กับดอกไม้ แต่สำหรับต้นสักทะเลทรายทางตะวันตกของอินเดีย การถูกปล้นช่วยได้จริง
ต้นสักในทะเลทราย Tecomella undulataต้องการนกเพื่อผสมเกสรดอกไม้ เพื่อที่จะได้ผลิตผลและเมล็ดพืชและขยายพันธุ์ และต้นไม้ต้นเดียวไม่สามารถขยายพันธุ์ด้วยละอองเรณูของมันเองได้ มันจึงต้องการนกเหล่านั้นที่จะโบยบินจากดอกหนึ่งไปอีกดอกหนึ่งระหว่างต้นไม้ ดังนั้น สิ่งใดที่ส่งเสริมให้นกบินได้ไกลขึ้นก็จะเป็นประโยชน์ต่อต้นสัก
นั่นคือที่มาของการขโมยน้ำหวาน Vineet Kumar Singh และเพื่อนร่วมงานที่มหาวิทยาลัยเดลีในอินเดียรายงานเมื่อวันที่ 18 กรกฎาคมที่ PLOS ONE นักวิจัยได้ศึกษาต้นสักในทะเลทรายใน Barmer ทางตะวันตกของอินเดีย โดยบันทึกการเยี่ยมชมของนกสามสายพันธุ์ — นกผสมเกสร 2 ตัว ( นกปรอดแดง และนกปรอดแก้มขาว ) และนกซันเบิร์ด สีม่วงที่กินน้ำหวาน
นกปรอดสองตัวมีจะงอยปากสั้นและต้องดันลึกเข้าไปในดอกของไม้สักเพื่อให้ได้น้ำหวานมาปกคลุมศีรษะของพวกมันด้วยละอองเรณู นกซันเบิร์ดมีจงอยปากที่ยาวและแหลม. มักจะเจาะทะลุโคนดอกเพื่อเป็นอาหาร บางครั้งมันก็จิบน้ำหวานผ่านหน้าดอกไม้โดยไม่เก็บละอองเกสร
แต่การกินน้ำหวานของนกซันเบิร์ดก็ช่วยต้นสัก ในตอนเช้า นกเหล่านี้จะปรากฏขึ้นก่อนนกปรอดประมาณ 40 ถึง 60 นาที และดูดน้ำหวานประมาณ 60 เปอร์เซ็นต์จากดอกไม้ที่เพิ่งบาน เมื่อถึงเวลาที่นกปรอด พวกเขาพบว่าพวกเขาต้องไปเยี่ยมชมดอกไม้และต้นไม้มากขึ้นเพื่อให้ได้อาหารเพียงพอ ดังนั้นจึงพบว่ามีละอองเกสรดอกไม้กระจายไปทั่ว และนั่นก็ส่งผลดีต่อต้นไม้ คนที่ถูกขโมยก็จะได้ผลมากขึ้น
ระบบนี้จะใช้งานไม่ได้หากนกปรอดหลีกเลี่ยงดอกไม้ที่ถูกขโมยไป หรือหากต้นทุนในการทำน้ำหวานส่วนเกินนั้นสูงเกินไปสำหรับต้นไม้ แต่ในกรณีนี้ นักวิจัยตั้งข้อสังเกตว่า “โจรมีบทบาทสำคัญในการสืบพันธุ์ของ [a] ต้นไม้ที่ถูกคุกคาม” ไม่ใช่เรื่องแปลกอย่างแน่นอน เพราะพวกเราส่วนใหญ่ไม่อยากถูกปล้น
Moose drool สามารถบ่อนทำลายการป้องกันหญ้า
น้ำลายจากสัตว์กินหญ้าขนาดใหญ่ทำลายอาวุธเคมีของพืช กวางมูสและกวางเรนเดียร์ส่งเสียงวุ่นๆ ขณะกิน อาจเป็นมาตรการขนาดใหญ่ที่เปียกแฉะต่อการป้องกันสารเคมีของหญ้า
หญ้าบางชนิดที่เชื้อเชิญมีเชื้อราที่อาศัยอยู่ในเชื้อรา เช่น สายพันธุ์ Epichloëซึ่งสามารถผลิตสารพิษที่เป็นอัลคาลอยด์ที่รุนแรงได้ สารประกอบเหล่านี้สามารถทำให้สัตว์กินหญ้าป่วยได้มากพอที่จะหลีกเลี่ยงหญ้าเหล่านี้ได้ แอนดรูว์ ทาแนนท์แซป นักนิเวศวิทยาจากมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ กล่าวว่า สัตว์ใหญ่มีวิธีการตอบโต้ที่ไม่เคยมีใครชื่นชมมาก่อน
ในการทดสอบในห้องปฏิบัติการ น้ำลายของกวางมูสที่แตะบนพื้นหญ้าสองหรือสี่ครั้ง สามารถลดความเข้มข้นของเออร์โกวาลีนที่เป็นพิษได้ 40 ถึง 70 เปอร์เซ็นต์ในช่วงสองเดือน Tanentzap และเพื่อนร่วมงานรายงาน ใน วัน ที่ 23 กรกฎาคมในBiology Letters นอกจากนี้ ทีมวิจัยพบว่าการหยดน้ำลายลงบน เชื้อรา Epichloëในจานทดลองทำให้การแพร่กระจายของเครือข่ายที่เป็นเกลียวช้าลง
“สัตว์กินหญ้าขนาดใหญ่ได้รับการศึกษาจนตาย” Tanentzap กล่าว เท่าที่เขารู้ บทความของเขาอธิบายการทดสอบครั้งแรกของน้ำลายสัตว์กินพืชขนาดใหญ่ว่าเป็นการก่อวินาศกรรมสำหรับการป้องกันเชื้อราของหญ้า
น้ำลายจากหนอนผีเสื้อหลายชนิดสามารถจัดการกับสารเคมีของพืชเพื่อปรับปรุงมื้ออาหารของแมลง แต่ Tanentzap เริ่มสงสัยเกี่ยวกับการถ่มน้ำลายจากหญ้าที่กินหญ้าที่ใหญ่กว่าเมื่อเขาอ่านผลการศึกษาในปี 2545 เกี่ยวกับน้ำลายของกวางมูสในแง่มุมที่ต่างออกไป: พลังของมันในการกระตุ้นให้กิ่งไม้ที่กินไปครึ่งทางแตกกิ่งในขณะที่พวกมันเติบโตเป็นอาหารมื้ออร่อยอีกมื้อ
นักวิจัยได้ชักชวนสวนสัตว์ให้เก็บน้ำลายเมื่อสัตว์ถูกวางยาสลบเพื่อทำหัตถการ เพื่อดูว่าน้ำลายขนาดใหญ่สามารถทำอะไรกับการป้องกันเชื้อราได้ เป็นงานที่ดีที่สุดสำหรับมืออาชีพ Tanentzap กล่าว
Slobber จากกวางมูสลดความเข้มข้นของสารพิษในหญ้า fescue สีแดง ( Festuca rubra ) – แต่เฉพาะในพืชที่มีต้นกำเนิดจากแกนกลางของสายพันธุ์ในยุโรป เชื้อราในหญ้าจากบริเวณขอบน้ำที่มีจำกัดของสายพันธุ์ในออนแทรีโอตอนใต้ผลิตสารพิษโดยไม่คำนึงถึงน้ำลาย Tanentzap กล่าวว่าความคลาดเคลื่อนนี้สามารถช่วยให้นักวิจัยเข้าใจว่าน้ำลายทำงานอย่างไร สล็อตฝากถอนไม่มีขั้นต่ำ
